Vlaamse oorlogsveteranen roepen op tot vrede

Op 14 september 2024 bracht de Nederlandse krant "De Andere Krant" een speciale editie uit, volledig gewijd aan het thema oorlog. De rode draad door de verschillende artikelen heen was de vraag of vrede nog steeds een optie kan zijn. De wereld lijkt voortdurend in het teken te staan van conflict, terwijl het gesprek over vrede steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Hoe heeft het zover kunnen komen dat we ons laten geloven dat vrede kan worden bereikt door oorlog?

In deze speciale uitgave wordt licht geworpen op de propaganda en leugens die ons in oorlogen meesleuren, en op de belangen die de oorlogsmachine voeden. De krant hoopt dat dit mensen opnieuw laat nadenken over de mogelijkheid van vrede, voordat het te laat is. Zoals president John F. Kennedy ooit treffend zei: "De mensheid moet een einde maken aan oorlog, of oorlog maakt een einde aan de mensheid."

Ik ben bijzonder trots dat mijn goede vriend Peter Van Den Broucke, gepensioneerd luitenant-kolonel-vlieger en Afghanistan-veteraan, en ikzelf de kans kregen om geïnterviewd te worden voor deze editie. Het interview heeft geresulteerd in een waardevol artikel, dat ik hier graag met jullie deel.

Steven Arrazola de Oñate

Bron: De Andere Krant - 14 september 2024

“DE MEDIA CREËREN EEN PERMANENTE VORM VAN ANGST”

Vlaamse oorlogsveteranen roepen op tot vrede

Honderdduizenden doden blijken voor Europese politici nog niet

genoeg om van koers te veranderen. Twee Belgische oorlogsveteranen,

Peter Van den Broucke en Steven Arrazola de Oñate,

willen dat burgers en politici zich bewust worden van wat een

oorlog echt betekent. Hun oproep werd door de Belgische media

vrijwel volledig genegeerd.

Yvienne Hoorne

Peter Van den Broucke, gepensio­neerd luitenant-kolonel-vlieger en Afghanistan veteraan in 2008, en Steven Arrazola de Oñate, voorma­lig commandant v/h Vliegwezen en Afghanistan veteraan 2011, schreven in het voorjaar een open brief aan pers en overheid. Op één Waalse krant na, be­steedde geen enkel medium er aandacht aan. Ook bij politici bleef het oorverdo­vend stil. Nochtans brengen de ex-mi­litairen ons een duidelijke boodschap: stop de waanzin van oorlog.

Peter Van den Broucke: “Wij nemen geen pro- of contrastandpunt in ten aanzien van Poetin of het Westen. Wij willen onze stem laten horen om een andere kijk te bieden op oorlog, specifiek op Oekraïne. Je hoort steeds maar oor­logsretoriek, maar meestal van mensen die zelf nooit in het veld gestaan heb­ben. Het is al te vaak heel gemakkelijk om analyses te maken op basis van ge­schiedenis en ver van het front. Maar de essentie is, als er oorlog gevoerd wordt, vallen er duizenden slachtoffers, zowel onder soldaten als burgers.”

Van den Broucke laakt de rol van de media. “De media creëren een perma­nente vorm van angst. Door mensen in hun angstgevoel te duwen, gaan ze veel meer zwart-wit denken. Angst cre­ëert een vijandbeeld en het vijandbeeld op zich creëert dan weer angst, en dat blijft gevoed worden. We hopen dat onze stem mensen een ander perspectief kan bieden, zodat ze zelf ook even naden­ken. Het kan mensen toch niet onbe­roerd laten dat zoveel mensen sterven en blijven sterven. Als we niet opletten, kan de situatie uitdraaien op een derde wereldoorlog. De enige oplossing op dit moment is dat de partijen samenzitten.”

Steven: “Het is gestoord om te zien hoe Europese leiders woedend reageren op iemand als Viktor Orbán die gewoon wil praten. Hij is met iedereen gaan praten. Het gesprek met China is misschien wel het belangrijkste gesprek om te voeren. China heeft een vredesplan liggen. De Verenigde Staten hebben ook een plan, maar dat is een oorlogsplan. Het komt hen immers economisch goed uit indien er in Europa geen stabiliteit is en zij de grootste economische macht ter wereld kunnen blijven.”

Peter: “Oekraïne is op dit moment niet meer dan een slagveld om nieuwe wa­pens te testen en men stuurt daar steeds maar mensen naartoe als kanonnenvlees. Het maakt politici blijkbaar niet uit of die mensen sneuvelen of niet. Dat zie je langs beide kanten. Wij werden weke­lijks geconfronteerd met de lijkkisten die in Kabul op het vliegveld aangevoerd werden om verscheept te worden naar de moederlanden. Je kunt die situatie gewoon niet zo laten doorgaan zonder echt degelijke pogingen te ondernemen. Dat is de morele plicht van politici. Als ze blijven zwart-wit denken en menen dat de enige oplossing is dat Poetin zich terugtrekt, komen we in een patstelling terecht. Het is tijd dat het publiek dit weet, dat het besproken wordt, want mensen hebben het recht op eerlijke en volledige informatie.”

De brief

Veteranen spreken: een pleidooi voor vrede

In een wereld waarin oorlogsretoriek opnieuw weerklank vindt, voelen wij als veteranen de noodzaak om onze stem te laten horen. Als voormalige militairen, geconfronteerd met de realiteit van conflictzones, kennen wij de grimmige werkelijkheid van raketten die suizen, kogels die fluiten en de onmiskenbare dreiging voor het eigen leven. Samen met talloze andere veteranen verontrust het ons hoe gemakkelijk onze leiders vandaag de dag oorlogstaal verspreiden.

Van uitspraken zoals “we moeten Oekraïne blijven steunen”, tot de mogelijkheid van het sturen van Navo-troepen naar Oekraïne geopperd door president Macron en anderen – de oorlogstaal klinkt dag na dag dreigender.

De drang naar oorlog werpt de vraag op of we werkelijk iets hebben geleerd uit het verleden. Wat drijft politici om zowat overal ter wereld te streven naar oorlog en conflict, zelfs als eerdere pogingen niet succesvol waren? Met welke mate van arrogantie nemen autoritaire machthebbers beslissingen om legers uit te zenden en destructieve krachten te ontketenen, om later gedwongen te worden tot terugtrekking waarbij een ontwricht land achterblijft dat moet heropgebouwd worden? Deze rode draad door de geschiedenis lijkt onverminderd voort te duren, ondanks de vele clichés van ‘Nooit meer Oorlog’ en de talrijke herdenkingsmonumenten overal te lande. Er worden bloemen neergelegd en medailles uitgereikt waarna de leiders snel terugkeren naar de dagelijkse gang van zaken terwijl de veteranen, getroffen door oorlogservaringen, vaak als enigen het diepmenselijk verdriet kennen dat een standbeeld uitstraalt.

Wij, veteranen, dragen de destructieve kracht van oorlog in onze herinneringen. Daarom hebben wij het recht én ook de plicht om te spreken. Politici hebben de morele plicht om naar veteranen te luisteren omdat ze vaak geen idee hebben wat oorlog werkelijk inhoudt. Ze hebben nooit hun eigen zonen of dochters naar een oorlogsgebied gestuurd en zullen dat waarschijnlijk ook nooit doen. Want geloof ons maar, die ervaring vergeet je nooit meer.

De gevolgen van deze ervaringen zijn altijd destructief zoals blijkt uit de vele problemen waar­mee soldaten worden geconfronteerd bij hun herintegratie in de samenleving, de fysieke en emotionele wonden die ze voor de rest van hun leven meedragen en zelfs de tragische gevallen van zelfmoord.

Wij hebben leed gezien en ervaren. Wij hebben de doodskisten van gesneuvelde soldaten op de vliegvelden mee helpen inladen om ze naar huis te sturen. Vanuit je zetel kan je nooit een juist beeld krijgen over de werkelijkheid en de waarheid. Daarvoor moet je er met je bottines middenin staan, de mensen in de ogen kijken en de geuren en kleuren laten binnendringen. Analisten en professoren die hun commentaren presenteren op televisie hebben vaak geen persoonlijke ervaring in het conflictgebied en hebben zelden de lokale bevolking in de ogen gekeken om de echte situatie te begrijpen.

Geen enkele oorlog ooit heeft daadwerkelijk een duurzame oplossing geboden. Van de Eerste en Tweede Wereldoorlog tot aan conflicten zoals die in Korea, Vietnam, Libië, Irak, Panama, Somalië, Afghanistan, Syrië, en nu Oekraïne en Gaza, telkens weer worden de zonen van naties uitgestuurd. De soldaten worden geconfronteerd met de harde realiteit in de landen waar ze moeten vechten of vrede moeten brengen. Ze zijn bereid hun leven te riskeren voor het welzijn van de mensheid en de hoop op een betere wereld. Echter, de prijs die zij betalen is zwaar. En dit geldt ook voor hun families en vrienden.

Libië, Irak, Somalië, Syrië en Afghanistan zijn vandaag vergeten conflictzones. Er werd inten­sief gebombardeerd, er zijn zware gevechten geweest en vele soldaten en burgers lieten er hun leven. De internationale leiders beslisten hun troepen terug te trekken zonder een duidelijk plan voor hulp en wederopbouw. De achtergebleven bevolking staat er alleen voor, met alle gevolgen van dien.

Vandaag zien we hetzelfde gebeuren in Oekraïne en de Gazastrook.

Wij richten ons dan ook rechtstreeks tot onze politieke leiders met een dringende oproep: stop de oorlogsretoriek!

Wees ware leiders en besef dat:

Oorlog nog nooit een echte oplossing geboden heeft. Hoeveel levens moeten nog worden geofferd voordat dit doordringt?

De ware slachtoffers niet alleen de soldaten zijn die de frontlinies trotseren maar ook hun fa­milies, die achterblijven in de zenuwslopende onzekerheid van hun lot. Het leed dat hen wordt toegebracht, rust op uw schouders.

Diplomatie altijd de enige weg is naar duurzame vrede.

Na tien jaar van oorlog in Oekraïne is het hoog tijd dat westerse leiders de moed tonen om in gesprek te gaan met president Poetin. Evenzo roepen we op tot actie tegen het geweld dat Israëlisch premier Netanyahu ontketent in Gaza, dat steeds meer weg heeft van een genocide. Uiteraard moet ook het geweld en de extreme acties van Hamas ten stelligste worden veroordeeld.

Dit is wat wij, veteranen, van u vragen. Dit is ook wat het merendeel van uw bevolking van u verwacht. Mensen verlangen niet naar oorlog en conflict maar naar vrede en harmonie.

Peter Van Den Broucke, Gepensioneerd luitenant-kolonel-vlieger, Afghanistan veteraan 2008

Steven Arrazola de Oñate, Voormalig Commandant v/h Vliegwezen, Afghanistan veteraan 2011