Recht van antwoord

Open brief aan Ivan De Vadder

Geachte heer De Vadder, beste Ivan,

U bent een gerespecteerd politiek journalist. Vermoedelijk zelfs de meest gerespecteerde van Vlaanderen. Reeds 30 jaar volgt u het reilen en zeilen in de Wetstraat. Er zijn dan ook weinig journalisten die een beter zicht hebben op wat er effectief gebeurt op het politieke toneel. Zowel voor als achter de schermen. Ik moet zelfs bekennen dat ik eigenlijk altijd wel uitkeek naar uw analyses en de manier waarop u duiding gaf. In mijn ogen was u immers steeds behoorlijk neutraal en daardoor kreeg u de laatste jaren zelfs de stempel opgeplakt fan van N-VA te zijn. Deze kritiek is echter geheel onterecht en komt mijns inziens van gefrustreerde linkse kiezers die het van VRT-journalisten gewend zijn dat zij het enkel opnemen voor socialistische of groene politici. N-VA daarentegen heeft nog wel een behoorlijk rechts imago en als journalist van de openbare omroep wordt het dan als netjes ervaren dat u zich daartegen verzet. U doet dat zeer terecht niet, want u tracht steeds neutraal te blijven en daar moet u best veel kritiek voor slikken. Dit is echter net het bewijs dat u uw werk eigenlijk wel naar behoren doet en waarvoor ik u respecteerde. Als journalist dient men zich te houden aan bepaalde deontologische regels en dat deed u steeds behoorlijk goed.

Aan dat respect voor u is echter afgelopen vrijdag abrupt een einde gekomen na uw uitzending van De Afspraak op Canvas. Vooreerst moet ik zeggen dat ik het moedig én nobel van u vond om Els Ampe uit te nodigen om te praten over de Stemtest waar Voor U niet aan mocht deelnemen. U nodigde ook professor politicologie Stefaan Walgrave (UA) uit, wat zeer logisch was omdat hij de man is achter deze test. Hij moest dan ook komen uitleggen dat het allemaal wel degelijk op wetenschap is gebaseerd. Daarnaast was er een derde gast, politiek journalist Stavros Kelepouris (De Morgen). Hij leek vooral gast te mogen zijn vanwege zijn gigantische afkeer tegen het project van Els Ampe, een afkeer die hij allesbehalve kon verstoppen. U moet de aflevering maar eens herbekijken zonder geluid. De gezichten, en zeker dat van de heer Kelepouris, spraken boekdelen. De afkeer was te lezen op de gezichten. Overigens ook op uw gezicht, meneer De Vadder. Dit ontging ook ontzettend veel mensen op sociale media niet. U dacht misschien dat u Els Ampe met uw twee kompanen tegen de muur ging kunnen duwen maar dat draaide wel even anders uit. Els, die al jarenlang (volgens mij onterecht) als buitenbeentje werd gepercipieerd in de Wetstraat, bleef rustig overeind en reageerde gevat met juiste argumenten. Het werd ook zeer duidelijk dat de Stemtest allesbehalve een wetenschappelijk instrument is. Ontzettend veel mensen kregen nu live op tv te zien dat Els wel degelijk een sterke politica is met veel inhoud. De drie heren aan tafel vielen volledig door de mand.

Maar toen moest het strafste eigenlijk nog komen. Stavros Kelepouris kreeg het zodanig op zijn heupen van de rustige Els Ampe dat hij zijn ‘geheime wapen’ bovenhaalde. Met louter inhoudelijke argumenten ging het niet lukken dus moest het maar ad hominem. Omdat niet iedereen de aflevering heeft gezien zal ik hier even kort samenvatten wat er toen gezegd werd:

"- Kelepouris: U heeft er al vaker over gesproken maar Michael Verstraeten, Steven Arrazola, mensen die betrokken waren bij Viruswaanzin.  Ik geloof dat één van hen op een bepaald moment er net niet voor gepleit heeft om journalisten op te knopen. 

- Ampe: Neen, maar allee ge moet niet overdrijven. 

- Kelepouris: Ik overdrijf niet. Absoluut niet. 

- De Vadder: Het staat wel in een tweet. 

- Ampe: Neen neen neen. 

- De Vadder: Ja dat staat letterlijk in een tweet.” 

Kelepouris had er goed op geoefend want hij zei dat hij niet zeker was. Maar toch introduceerde hij de aanval op een heel subtiele manier. Hij bleef echter op de vlakte want hij besefte ook zeer goed dat deze beschuldiging gewoon totaal uit de lucht gegrepen was. Op dat moment, beste Ivan, maakte u een in mijn ogen zeer grote fout. U beweerde dat deze woorden letterlijk in een tweet staan. Dat wil dus zeggen zwart op wit. Over wie het nu eigenlijk ging, over mijn collega-lijstrekker Michael Verstraeten of over mezelf, was voor niemand duidelijk.

In eerste instantie was ik van plan om hier niet op te reageren. Ik was immers ontzettend trots op mijn voorzitter, Els Ampe, die overduidelijk als morele winnaar uit dit debat kwam. Voor mij was dat het belangrijkste. Heel Vlaanderen kon immers met eigen ogen en oren vaststellen dat de nieuwe politieke beweging Voor U onterecht geweerd werd uit de Stemtest en het was bovendien mooi meegenomen dat de drie mannen aan tafel eigenlijk volledig door de mand waren gevallen.

Zelf ben ik het de laatste jaren ook wel gewend geraakt om telkens verwijten te krijgen die meestal zeer weinig steek houden. Ik ben ook van mening dat als je je nek wil uitsteken om je punt te maken, je ook tegenreactie moet kunnen verwachten én verdragen. Ik reageer daarom eigenlijk zelden op kritiek. Ik vind het mijn tijd en energie niet waard. Het probleem nu echter, beste Ivan, is dat uw woorden wel degelijk een zeer grote impact hebben. Zowel op Michael als op mezelf, maar vooral op de nieuwe politieke beweging Voor U. Veel mensen hadden immers nog niet gehoord van ons initiatief maar door uw woorden geloven ze nu dat het een partij is met een lijsttrekker die wil dat journalisten worden opgeknoopt. Zo’n lijsttrekker is je stem toch niet waard?

In de omgeving van Michael en mezelf vraagt iedereen zich nu af wie van ons twee ‘de schuldige’ is. Wij zijn beiden zelfstandig ondernemers en zulke beschuldigingen kunnen dan ook een zware impact hebben op ons klantenbestand. Wie wil er immers in zee gaan met iemand die vindt dat journalisten moeten worden opgeknoopt?

Op zaterdag werd ik daarom opgebeld door mijn collega Michael Verstraeten. Hij vroeg zich af, net als ik trouwens, over wie van ons beiden u het nu eigenlijk had. Ik moest het antwoord schuldig blijven. Ik kon Michael enkel verzekeren dat ik zoiets nooit had getweet. Hij ook niet. Michael is meestal wat moediger dan ik en hij besloot u daarom op te bellen om u de vraag te stellen. U was immers zeer overtuigd en duidelijk in uw aflevering afgelopen vrijdag. Ook in uw antwoord naar Michael was u trouwens zeer duidelijk. U zei onomwonden dat het “een tweet van Steven Arrazola was”. Toen Michael u op een vriendelijke manier wou duidelijk maken dat ik dit nooit had gezegd of geschreven legde u de telefoon abrupt neer. De reden van het gesprek van Michael was nochtans zeer logisch, hij wou bekijken hoe deze fout kon worden rechtgezet. Daar heeft u blijkbaar echter geen oren naar. Michael stuurde u nog enkele mails maar die bleven onbeantwoord. Deontologisch is dit als journalist beneden alle peil. Zeker voor een journalist van de openbare omroep die wordt betaald met ons belastinggeld.

Aangezien u uw mails niet beantwoordt schrijf ik deze open brief. Enerzijds in de hoop dat u deze fout op televisie alsnog wenst recht te zetten. Als u dat niet doet kan ik op deze manier aan mijn omgeving tenminste duidelijk maken dat u helaas regelrechte leugens hebt verkondigd op de nationale tv. Ik heb immers nooit ofte nimmer gepleit voor het opknopen van journalisten noch voor het opknopen van mensen in het algemeen. Ik ben dan ook een fervent tegenstander van de doodstraf, een liberaal in hart en nieren.

Ik heb een vermoeden dat u refereert naar een tweet van mij die een dag eerder, op donderdag 25 april 2024, ook al aan bod was gekomen in de Tafel van Gert. (zie foto). Al ruim twee jaar wordt deze tweet immers te pas en vooral te onpas bovengehaald. Het gaat om een tweet van 28 januari 2022. Ik gebruikte daarin uit frustratie het woord collaborateurs. Ik heb die tweet echter vrij snel verwijderd en mij daar ook al vaak voor geëxcuseerd. Dus niet pas recent en omwille van mijn politieke plannen zoals werd geïnsinueerd in De Afspraak.

Als ik echter terugkijk naar wat ik de laatste jaren schreef en bracht moet ik mij in mijn optiek allerminst schamen. Ik schreef honderden teksten en daar wordt nooit op ingegaan, dit lijkt me dan ook eerder framing te zijn. Ik vraag me oprecht af waarom ik nog steeds als ‘omstreden’ word beschreven terwijl er nog geen kritiek is gekomen op onze beleidsmakers en experten die tijdens de pandemie wel degelijk zware fouten hebben gemaakt. Van hen hebben we nog geen excuses gehoord. Daar wordt alles met de mantel der liefde bedekt en politici die echt zware fouten hebben gemaakt krijgen zelfs een tweede of een derde kans.

Ik kijk alvast uit naar uw antwoord.

Hoogachtend,

Steven Arrazola de Oñate