Vandaag is het Pasen. Een dag doordrenkt van symboliek en beladen met betekenis voor miljoenen over de hele wereld. Voor velen staat het symbool voor wederopstanding, een herleving van hoop en verlossing. Het is een tijd waarin gelovigen stilstaan bij het mysterie van het graf dat leeg bleek te zijn, de steen weggerold, en de belofte van nieuw leven. De wederopstanding van Jezus zoals verteld in de christelijke traditie, spreekt tot het hart van gelovigen en inspireert hen met het geloof in vergeving en verlossing. Het idee dat er zelfs na de diepste duisternis nog hoop is op een nieuw begin, is een krachtige boodschap die resonantie vindt bij mensen van alle geloofsrichtingen en achtergronden.
In het licht van deze boodschap vraag ik me af of we niet allemaal wat meer vergeving zouden moeten nastreven. Zowel jegens anderen als jegens onszelf. De druk van de moderne wereld, met zijn constante streven naar prestaties en perfectie legt een zware last op onze schouders. We zijn geneigd onszelf te hard te veroordelen voor onze fouten, tekortkomingen en mislukkingen. Maar is dit wel eerlijk? Zijn we niet allemaal menselijk, met al onze gebreken en beperkingen? Ook ik ben vatbaar voor dezelfde neiging tot perfectionisme. Ik streef voortdurend naar nog betere teksten waarbij ik elke zin herhaaldelijk controleer. Ik besef dat ook ik milder moet zijn voor mezelf.
Deze week was ik enorm geraakt door de zeer onfortuinlijke valpartij van meerdere wielrenners, waaronder ook Wout Van Aert, tijdens Dwars Door Vlaanderen afgelopen woensdag. Het geschreeuw van pijn en frustratie van Wout ging door merg en been en herinnerde ons eraan hoe kwetsbaar we allemaal zijn, ondanks onze vastberadenheid en inspanningen. Een klein moment van onoplettendheid kan alles wat we hebben opgebouwd in een oogwenk teniet doen. Het roept de vraag op of we niet te ver gaan in ons streven naar steeds hogere prestaties, nog grotere risico's en een bijna grenzeloze ambitie. Wanneer is genoeg echt genoeg? Moet een wielerkoers elk jaar nog zwaarder zijn of sneller gereden worden ten koste van de mogelijke gevolgen?
Niet alleen in de sport kunnen we ons deze vraag stellen. Ook de rest van de maatschappij lijkt gebukt te gaan onder de prestatiedruk die we onszelf opleggen. De coronacrisis van 2020 bracht een tijdelijke verandering in dit patroon. Plotseling werden we gedwongen tot stilstand, gedwongen om te vertragen en te reflecteren. Velen beschouwden deze periode als een zegen, een kans om te ontsnappen aan de eindeloze ratrace van het moderne leven. Maar al snel erna keerden we terug naar onze oude gewoonten en leek er niets veranderd te zijn.
Het aantal langdurig zieken blijft jaar na jaar toenemen. Uit gegevens van het RIZIV uit 2022 blijkt dat meer dan 500.000 mensen in ons land langdurig ziek zijn. In vijf jaar tijd is hun aantal met zowat een kwart gestegen. Opmerkelijk is dat het aantal langdurig zieken het hoogst is in het Vlaamse Gewest, wat aantoont dat Vlaanderen niet beter presteert dan andere regio's op dit vlak. Ik heb helaas ook geen wonderoplossing om deze problematiek aan te pakken maar wat ik wel weet is dat dit probleem de volgende jaren enkel nog groter zal worden als we niets veranderen aan ons gedrag en ingesteldheid.
Volgens mij is het belangrijk om te erkennen dat we als mensheid onze beperkingen hebben. We kunnen niet alles controleren, beheersen of overwinnen. Het idee dat we het virus zouden kunnen verslaan, bleek uiteindelijk naïef en zelfs arrogant te zijn. We moeten nederigheid tonen in het aangezicht van de natuur en onze eigen beperkingen erkennen. Dit geldt ook voor onze relatie met technologie, zoals Artificial Intelligence. Hoewel het een krachtig instrument is kunnen we er niet op vertrouwen dat het al onze problemen zal oplossen of ons volledig zal vervangen als mens. En gelukkig maar, want het is net onze menselijkheid met al haar imperfecties en emoties die ons definieert en onderscheidt van machines.
Misschien is het tijd om een stap terug te zetten. Om te heroverwegen wat echt belangrijk is in het leven. Misschien moeten we streven naar een balans tussen ambitie en bescheidenheid, tussen prestaties en rust, tussen vooruitgang en menselijkheid. Laten we leren om onszelf en anderen te vergeven voor onze fouten en tekortkomingen. Laten we bescheidenheid tonen in ons streven naar groei en vooruitgang. En laten we bovenal de waarde van ons mens-zijn koesteren en beschermen, in al zijn prachtige imperfectie.
Ik wil graag afsluiten met een paaswens. Het leven raast voorbij. En hoewel werk en succes belangrijk zijn, mogen we niet vergeten dat onze geliefden ons op een manier voeden die werk nooit kan vervangen. Voor deze Pasen wens ik jullie dus veel tijd, ruimte en rust om volop te genieten van de kostbare momenten met degenen die je het meest dierbaar zijn. We zijn geen robots maar mensen en dat is een zegen die we moeten koesteren.
Steven Arrazola de Oñate