De terugkeer naar bescheidenheid, gezondheid en gezond verstand

De voorbije drie jaar ging onze samenleving door een bijzonder moeilijke periode. Voor mij persoonlijk resulteerde dat in het verlaten van mijn functie als diensthoofd Neus-, Keel- en Oorziekten, Gelaats- en Halschirurgie. Het boek ‘Factcheck. Neen, niet elke arts deelt de mening van de televisie-expert.’ is daar mijn verslag van. Net als zovelen ging ik door een bewustwordingsproces. Ik kwam tot de confronterende vaststelling dat er verschillende tegenstrijdige visies bestaan op gezondheidszorg.

Waar ik niet meer omheen kon was de pijnlijke vaststelling dat de farmaceutische industrie en de ‘haute finance’ via tal van internationale, nationale en regionale instanties een bijzonder sterke greep heeft gerealiseerd op de arts-patiënt relatie, de essentie van de geneeskunde en dientengevolge op de gezondheid en het dagelijks leven van iedere burger. De effecten daarvan waren voelbaar tot in elke familie, elk gezin, elke persoonlijke relatie.

De industrie en haar financiers hebben de samenleving overtuigd van het bestaan van een nieuw tijdperk. Een tijdperk dat zal worden gekenmerkt door het herhaald optreden van ‘gevaarlijke virusaanvallen’. We moeten angstig zijn en we moeten ons beschermen door middel van regelmatige ‘vaccinaties’. We worden overtuigd dat alleen dit pad van versnelde behandelingen een uitweg kan bieden voor aankomende bedreigingen. Ons leven zal voortaan bestaan uit ‘inter-pandemische’ periodes waarbij continue waakzaamheid en een vernieuwd ‘normaal’ nodig zal zijn. Deze periodes zullen worden afgewisseld met periodes van pandemische uitzonderings- of noodtoestanden waarin de (schijn?)democratie tijdelijk voor een openlijke technocratie wordt ingeruild. Gedurende de afgekondigde uitzonderingsperiode wordt de burger gedwongen tijdelijk zijn basisrechten op te geven in het vermeende algemene belang.

Deze industrie (ondanks haar reeds herhaaldelijk goed gedocumenteerde en bestrafte, recidiverend corrupte praktijken) en haar loyale financiers (die kunnen rekenen op ongekende ‘returns of investment’) overtuigden onze overheden van de noodzaak het concept ‘pandemisch vaccineren’ te omarmen. Ze moeten van dankbaarheid getuigen voor de aangeboden, versnelde hulp. ‘Pandemisch vaccineren’ betekent het verlaten van de, voorbije honderd jaar zorgvuldig opgebouwde, tijdrovende veiligheidsmechanismen ter bescherming van de burger, richting het versneld produceren en op de markt brengen van nieuwe behandelingen. Dankzij voorwaardelijke noodautorisaties mogen de werking en veiligheid in real-time op de bevolking onderzocht worden. Zelfs het jonge kind, de zwangere vrouw en de ongeboren foetus behoeven volgens hen geen uitzonderingsstatus. Met de covidcrisis zijn we in een nieuw tijdperk beland waarin duizenden doden en miljoenen neveneffecten van nieuwe behandelingen aanvaard (en zelfs niet onderzocht) worden als onvermijdelijke collaterale schade van fast-science die het collectief moet beschermen. De industrie lepelt het geloof in dat louter massale toepassing van hun nieuwe technologieën de manier is om gezondheidscatastrofes te voorkomen. Zo ontstaat de overtuiging dat de overheid het recht en zelfs de plicht heeft mensen te verplichten zich te laten behandelen ondanks de individuele risico’s die er inherent aan zijn. Zelfs op massaschaal mag een negatief uitvallende kosten-baten analyse de ‘vooruitgang’ niet in de weg staan.

Ten gevolge van het pact tussen de farmaceutische industrie en onze beleidsmensen werd de gezondheid van de burger in plaats van een recht plots tot een plicht met een reëel gezondheid schadend potentieel. Een versneld ontwikkeld pandemisch vaccin is inherent experimenteel van aard. De producenten ontkennen dat zelfs niet. Integendeel, ze dwingen zelf aansprakelijkheidsimmuniteit af ten aanzien van te verwachten schade-fenomenen, zelfs ten aanzien van het veroorzaken van dodelijke slachtoffers. Vervolgens worden burgers er toe verplicht zich met deze producten te laten behandelen, zelfs als zij, bijvoorbeeld omdat ze over een perfect functionerend en gezond immuunsysteem beschikken, helemaal niets te vrezen hebben van de bedreiging. Onwilligen worden onder druk gezet, hun sociaal leven wordt hen ontnomen en zelfs geweld wordt niet ontzien. De overheid heeft zich met andere woorden onze gezondheid toegeëigend. Gezondheid is een staatsbelang geworden. In die gedachtegang wordt iedereen die niet meegaat in de maatregelen en het zich laten behandelen een gevaar voor de maatschappij. Zo wordt ook geweld tegen iedereen die over zijn eigen lichaam wil beslissen gelegitimeerd. De door de Europese Unie ingediende amendementen aan de sedert 2005 opgestelde International Health Regulations (IHR) ter aanpak van de volgende pandemie spreken boekdelen. Hoelang bestaat het beschikkingsrecht over het eigen lichaam nog?

Politici en bureaucratische instellingen, ondersteund door instemmende mainstream-media die elk tegengeluid verstomden, slaagden erin, dankzij tal van laakbare tactieken, de goede burger te overtuigen van de noodzaak, de werkzaamheid en de veiligheid van deze nieuwe aanpak. Een select groepje televisie-experten, dat al jaren uit de hand eet van de industrie, bekrachtigde dit beleid in naam van ‘de wetenschap’. Concreet hebben we gezien dat de producenten van de nieuwe mRNA-‘vaccins’ zelfs nooit hebben beweerd dat ze een effect zouden hebben op het voorkomen van besmettingen en besmettelijkheid. Ze gaven in hun papers ook duidelijk aan dat er zelfs geen onderzoek was verricht op de mogelijke schade-effecten voor de zwangere vrouw, zelfs niet voor de verzwakte immuun-gecompromitteerde patiënt, waarvoor de behandeling in eerste instantie was bedoeld. Dat bleek evenwel geen hinderpaal. Dankzij de medewerking van de reeds vermelde actoren maar ook dankzij het wegkijken van de gerechtelijke instanties en niet in het minste dankzij de wanhopige en dankbare burger zelf, werd hun behandeling ongezien dwangmatig uitgerold over de ganse bevolking. Vooral die burgers die vatbaar waren voor de angstcreatie en het appel naar ‘goed burgerschap’, berustend op argumenten als morele verplichting, sociale participatie en collectieve volgzaamheid, gingen voor de bijl. Dat bleek helaas de meerderheid te zijn.

Dergelijke onwezenlijke ontwikkelingen kwamen tot stand ten gevolge van een blind geloof in technologie. Dat geloof bestond niet alleen bij alle partijen die de kassa als nooit tevoren hoorden rinkelen, maar ook bij de burger zelf. Technologie als noodzaak om het biologisch leven te verlengen was een reeds intens gecultiveerde en wijdverspreide gedachtegang. Een ongeziene afhankelijkheid, een gebrek aan zelfreflectie en aan zelfverantwoordelijkheid wat betreft de verzorging van de eigen gezondheid zijn de gevolgen. Het zijn bizarre fenomenen van onze ‘beschaafde’ samenleving. Het enge, biologische leven is een fixatie geworden van de moderne geneeskunde. Het biologische leven werd al langer ontkoppeld van de mens als geheel. Het belang van een holistisch mensbeeld wordt ontkend en door de industrie bestreden. Daardoor aanvaardde de burger verrassend gemakkelijk het wegcijferen van zijn sociaal, cultureel, politiek en cultureel leven gedurende deze crisis, met alle gevolgen van dien. Er werd aanvaard ouderen te laten sterven zonder afscheid en zelfs zonder begrafenis. Sociale contacten van gezonde mensen werden vervangen door zinloze social-distancing. Angstige geliefden verkozen elkaar enkele maanden niet meer te zien. Zijn we gezonder geworden van deze aanpak?

Ik kan niet anders dan spreken van een gevaarlijk blinde religie ten aanzien van het concept ‘pandemisch vaccineren’. In deze kan bezwaarlijk nog van wetenschap gesproken worden. Religie gaat uit van uitgekiende dogma’s. Daaromheen wordt een kunstmatige consensus gecreëerd waartegen geen tegenspraak wordt geduld. Wetenschap daarentegen stelt dogma’s in vraag en ter discussie. Ze probeert dogma’s neer te halen om tot meer waarheid te komen. De door de farmaceutische industrie gefinancierde partners: mainstream media en Big Tech en diegenen die de medische consensus meenden te vertegenwoordigen, hebben elke vraagstelling of discussie onmogelijk gemaakt.

De dogma’s van het ‘pandemisch vaccineren’ welke door hen tegen ‘desinformatie’ verdedigd werden, stonden lichtjaren verwijderd van wat in de wetenschap eigenlijk al jaren bekend was. De nieuwe dogma’s die vaste pijlers van de wetenschap onderuit haalden, bleken verrassend debiel en grotesk. Helaas werden ze enkel tegengesproken door zij die geen belangen kenden in de industrie: wetenschappers die nog vrijuit konden of durfden te spreken en dat ook essentieel vonden. De asymptomatische transmissie als driver van een pandemie? Een nieuw virus dat voor iedereen bedreigend is ondanks een overlevingskans van plus minus 99,84%? Een coronavirus waartegen de natuurlijke immuniteit onmachtig is terwijl 90% van de mensen de ziekte doormaakt zonder of met amper symptomatologie? Het gevaar van goedwerkende, veilige en goedkope medicaties? Het gelijkstellen van een positieve PCR-test met aanwezigheid van het virus, besmettelijkheid en ziekte bij de asymptomatische, gezonde persoon? De bescherming van mondmaskers tegen het virus? De noodzaak kinderen te bemaskeren en scholen te sluiten? Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Helaas bleek wetenschap niet opgewassen tegen religie, angst en vermeend goed burgerschap.

Al diegenen die deze onwetenschappelijkheid niet langer konden aanzien werden tot complotdenkers of dissidenten verklaard. Het beleid creëerde een verscheurde samenleving bestaande uit gehoorzame believers die uitmuntend burgerschap vertoonden enerzijds en daarnaast uit daders, egoïstische moordenaars of gevaarlijk-anders-denkenden die een bedreiging vormden voor het enge, biologische gezondheidsbeeld waaraan de eersten zich vastklampten.

Voor diegenen die verkiezen niet mee te gaan in de nieuwe religieuze dogma’s van het ‘pandemisch vaccineren’ is het pijnlijk duidelijk geworden dat enig wetenschappelijk debat onmogelijk is. Nu wetenschappelijke feiten niet meer opgewassen zijn tegen de door de industrie gecreëerde en door de media ondersteunde dogma’s, moet een keuze gemaakt worden: instappen in de religie of een andere weg inslaan. Er zijn voldoende data beschikbaar waarop mensen zich kunnen baseren om een beeld te vormen over de werkelijkheid. Uiteindelijk zal ieder voor zichzelf een keuze moeten maken.

Het wordt een keuze tussen het geloof in de technologische superioriteit van de mens ten opzichte van de natuur. De visie dat de mens de natuur moet aanpassen aan zichzelf en dat deze zo nodig zelfs hardnekkig bestreden moet worden. Het betreft de aspiratie om de mens los te weken van de natuur. De wens de mens naar een superieur niveau te tillen. De ontwikkeling van een transhumanistische mens. Genetische behandelingen als de mRNA-‘vaccinaties’, implantatie van biosensoren en zo meer, moeten de nieuwe norm worden. Deze technologieën moeten de mens voordelen bieden waardoor de natuur overstegen en beheerst kan worden. Deze route resulteert in de keuzes die vandaag worden genomen door een kleine kapitaalkrachtige groep die zichzelf filantropische technofielen noemen. De burger heeft daarbij geen inspraak meer. Gain-of-function onderzoek (het besmettelijker of ziekmakender maken van ziekteverwekkers om ons er tegen te beschermen, ondersteund door de wapenindustrie), onderzoek op voorheen onaantastbaar gewaande menselijke embryo’s, het genetisch manipuleren en behandelen van mensen, het ontwikkelen van synthetische voeding gecreëerd door genetisch gemanipuleerde bacteriën of kankercellijnen: stuk voor stuk hoogmoedige projecten. Ze worden voorgesteld als onvermijdelijk voor de vooruitgang en bescherming van mens en planeet.

Maar er zijn ook mensen die zichzelf niet willen verheffen boven de natuur. Mensen die de complexiteit van het menselijk lichaam en de menselijke geest liever niet willen reduceren tot beheersbare artificiële-intelligentie-algoritmes. Zij gaan uit van de kracht van de menselijke natuur, onder meer van de kracht van hun eigen immuunsysteem en hebben daar ook het volste vertrouwen in. Het zijn mensen die de schoonheid van de natuur en haar beperkingen respecteren. Zij aanvaarden dat het leven eindig is en vinden menswaardig sterven belangrijker dan het koste wat kost uitstellen van de dood. Ze vieren een holistische, kwalitatieve benadering van het leven en zien gezondheid breder dan de enge, biologische benadering waarin tijdens ‘noodtoestanden’ geen plaats meer is voor geestelijke, culturele en sociale gezondheid.

Zij zien het, door de industrie en wereldelite gepromote, trans-humanistische mensbeeld veeleer als een verwerpelijke uiting van hoogmoedige eerzucht en winstbejag in synergie met een ontsporende controledrang van de beleidsmensen. Zij ervaren pandemisch vaccineren als een rechtstreekse aanval op hun democratische waarden en hun zwaar bevochten mensenrechten. Zij ervaren het verheerlijkte transhumanisme veeleer als laakbaar natuurkapitalisme: het ongegeneerd commercialiseren van de natuur en van het menselijk wezen. Het ontstaan van de gemedicaliseerde zieke mens toont aan dat dit proces al geruime tijd aan de gang was. Sedert de coronacrisis heeft het nu ook de gezonde mens in haar tentakels.

Bovenstaande visie leidde tot de ontwikkeling van het levensbeschouwelijke concept ‘natuurhumanisme’ dat een antwoord en een alternatief biedt voor het trans-humanisme. Natuurhumanisme staat haaks op natuurkapitalisme. Ikzelf associeer het met begrippen als gezond verstand, respect voor de natuur, zelfbeschikkingsrecht, het loslaten van de drang naar winstbejag en eerzucht, nederigheid en uiteindelijk daadwerkelijk gezond en vrij van angst kunnen leven: van het leven kunnen genieten en gelukkig kunnen worden. Het definieert de gemiste waarden die door een grote groep mensen tijdens de voorbije crisis onbewust wel werden aangevoeld, maar waarvan de angst hen afleidde. Het is een thematiek die door de industrie en haar acolieten als bijzonder bedreigend wordt ervaren.

Ik hoop dat velen het natuurhumanisme als een waardevolle omschrijving van hun levensbeschouwelijke visie ontdekken. Ik ben ervan overtuigd dat natuurhumanisme ons kan doen terugkeren naar een betere, warmere, respectvollere samenleving. Een samenleving gestuurd door mensen die zich niet willen laten herleiden tot transhumanistische, meervoudig genetisch gemodificeerde, geïnjecteerde en gechipte wezens. Mensen die gewoon mens willen blijven, inclusief beperkte houdbaarheidsdatum en menswaardig sterven.

Meer nog hoop ik dat onze toekomstige samenleving überhaupt nog respect zal opbrengen voor de individuele, levensbeschouwelijke visie van mensen. Dat zal immers hard nodig zijn om dankzij beschouwingen als natuurhumanisme een menswaardige samenleving te kunnen behouden. Als onze democratie nog werkt, zoals onze leiders blijven beweren, volstaat het om je mening hieromtrent bekend te maken. Ik hoop dat je kiest voor natuurhumanisme in plaats van voor angst.

dokter Erwin Annys

Originele tekst te lezen via https://natuurhumanisme.org/