De ‘gratis’ zonne-energie omzetten in elektriciteit is slechts mogelijk door een schandalige wetgeving van subsidiëring op waanzinnig grote schaal. Dat komt voor sommigen wel handig uit. Zo heeft Fernand Huts, de havenbaas van Katoen Natie, en behorende tot de top-dertig van de rijkste Belgen, 800.000 vierkante meter zonnepanelen op het dak liggen, goed voor 15 miljoen euro subsidies per jaar. Die worden door-verrekend aan de Vlaamse gezinnen, en dat gedurende twintig jaar. Ook ING en supermarktketen Colruyt hebben daken vol zwaar gesubsidieerde zonnepanelen.
Ik denk niet dat iemand er nog van op kijkt, dat, bij grote vissen, alles nu eenmaal steunt op het ‘ons kent ons’ principe en netwerking.
Maar hoe heeft men deze immature technologie, aanvaard gekregen door de modale burger? Hoe heeft men de particulier zelfs zover gekregen, dat hij er in mee ging, en er uit eigen zak ging in investeren - mits hij dat al kon betalen? Hoe komt het dat uiteindelijk zoveel mensen dit op hun dak hebben laten installeren? Hoe heeft het beleid het aangepakt om hen uit vrije wil over de streep te trekken, en als dat niet snel genoeg ging, dit zelfs willens nillens door zijn strot te duwen. Dat is een lange geschiedenis.
Uiteraard heeft de stijging van de energiefactuur, een behoorlijke boost gegeven aan de installatie van zonnepanelen. Maar het ‘succes’ kan niet alleen daardoor worden verklaard. Ook de door de regering gevoerde campagnes hebben daar een grote rol in gespeeld, én, niet in het minst - ook in dit dossier - de financiële ondersteuning.
In de periode 1999-2002 werd onder toenmalig Vlaams minister van Energie Steve Stevaert (sp.a) een systeem uitgedacht om de productie van groene energie te stimuleren.
Wie op ‘milieuvriendelijke wijze’ een minimumvermogen aan ‘hernieuwbare’ energie bereikte, kreeg daarvoor een certificaat en kreeg hiervoor geld in de plaats.
In het begin (jan 2002) gold dit voor biomassa en windmolens, maar vanaf 2006, onder Hilde Crevits (CD&V) als Minister van Energie, konden ook mensen met zonnepanelen of een warmtepomp aanspraak maken op de premie. De Vlaamse overheid garandeerde 20 jaar lang hoge subsidiebedragen.
Onder Freya Van den Bossche, toen minister van Energie, liep het systeem volledig uit de hand. Nadat ze had aangekondigd dat de vaste vergoeding versneld ging afgebouwd worden (vanaf januari 2010) omdat de groei té explosief was, leidde net dit tot een boom aan last-minute installaties.
Het resultaat was een enorme schuldenberg (9 miljard euro). Het subsidiebeleid had totaal gefaald, zeker omdat zonne-energie de duurste en minst efficiënte vorm van groene energie bleek te zijn. In Wallonië had men om die reden al de steun voor zonnepanelen teruggeschroefd. Het eigenaardige was dat Freya Van den Bossche tot eind 2010 de zonnepanelen bleef aanprijzen als interessante investering.
Toen bleek dat de gewone man - die geen panelen kon betalen, en er ook niets mee te maken had - uiteindelijk moest opdraaien voor deze groene fantasieën kwam er natuurlijk reactie vanuit sociale hoek. Veel particulieren voelden zich min of meer aangesproken, of op zijn minst ongemakkelijk, over hoe het verlopen was. Ik denk niet dat mijnheer Huts daar zoveel scrupules rond had, maar sommige particulieren waren gewoon uit eerlijke, ecologische overwegingen op de kar gesprongen, of, inderdaad, uit investering voor de toekomst. Goed voor de portemonnaie én voor het klimaat. Twee vliegen in één klap. Ze hadden de beleidsmensen geloofd en waren hen daarin gevolgd.
Even terloops. Waar ligt volgens u de grens tussen diefstal en subsidie?
Ik, persoonlijk, heb er een slecht gevoel bij, als voor elk probleem, in eender welke context, de joker ‘subsidie’ wordt getrokken. In sommige gevallen is dat verdedigbaar, maar dan mag je op zijn minst toch verwachten, dat daar niet al te lichtzinnig en kwistig wordt mee omgesprongen. Dit heeft niets meer te maken met solidariteit in geval van noodsituaties. Dit hele, megalomane, klimaatverhaal is verworden tot een goed verpakte graai-pot, waar mensen die het al moeilijk hebben voor moeten opdraaien. Ze zijn enkel goed om, zonder enige inspraak, het gelag te betalen, voor hen die het éigenlijk vaak zelf wel kunnen betalen.
In een artikel van vorig jaar, las ik op de site van “Installatie & Bouw”, de volgende redenering :
“… renoveren kost veel geld en de huidige subsidies volstaan absoluut niet. Een middenklassengezin kan momenteel een subsidie van maximaal 17.500 euro krijgen, terwijl een degelijke renovatie tussen de 40.000 en 85.000 euro kost. Dat betekent dat heel veel gezinnen zelf nog een enorm bedrag moeten ophoesten. Zelfs voor de meest energiebewuste consumenten is dat in deze economisch moeilijke tijden vaak onoverkomelijk. De overheid moet daarom dringend de subsidies voor energiezuinige investeringen verhogen. In de ons omringende landen liggen die trouwens al veel hoger.”
Beseft men nog wel over welke enorme bedragen men het hier heeft? Wat de kost ervan is voor de maatschappij, wie dat betaalt en wie daar wel mee vaart. Vraagt men zich trouwens nog af, wat het rendement ervan is? Als je nergens nog verantwoording moet voor afleggen, is dat uiteraard niet langer nodig. Het is gewoon schandalig dat de arme mensen moeten opdraaien, voor de plannen van de rijke elite. Ook zich ontwikkelende landen worden geremd in hun groei. Trouwens, als een systeem goed is, dan moet het zichzelf kunnen (terug)betalen.
————
Terug naar de zonnepanelen.
Eens men doorhad waar men terecht was gekomen, en toen bleek dat het systeem van ongebreideld subsidiëren ook niet het slimste idee was dat men kon aanhouden, gooide men het over een andere boeg. De wetgeving werd op een zodanig slinkse manier aangepast dat de burger gewoonweg niet anders kón dan in het systeem meegaan. Het nieuwe concept ‘energielabel’ werd gelanceerd. Vanaf januari 2015 moest u dit diploma halen als u uw woning wilde verkopen of verhuren. En hoe toevallig is dat?
Hét middel om een beter energielabel te halen is … zonnepanelen op het dak.
Hetzelfde trucje past men trouwens toe bij het invoeren van de ‘slimme’ meters. Alleen gaat men hier nòg een stap verder. Door ‘een zetje te geven’, ‘subtiele’ beïnvloeding, probeert men iedereen het gevoel te geven alsof ze zelf vragende partij zijn. Deze motivatietechniek (nudging) waarbij mensen onbewust worden gestimuleerd om zich op een gewenste wijze te gedragen, is momenteel erg ín in de reclameblokken. Zinnetjes in de zin van: ‘Zo kan u zelf berekenen, …’, ‘Zo kan u zelf geld verdienen door …’ Je reinste onzin en manipulatie. En we hebben er geen idee van, wat er nog op ons afkomt ! Het is wel geen goed teken aan de wand, dat influencers zo’n impact hebben op jonge mensen. Te volgen…
We gaan nogmaals terug naar de zonnepanelen, want het bleef niet bij het energielabel. Aangezien men moest wachten op 'verkopen of verhuren’ ging dit iets te lang duren.
Dan maar de volgende klassieke joker bovengehaald: Europa. Hoe werkt dit?
Je wil als beleid een wet doordrukken, maar er is geen ‘draagvlak in je eigen land - ook zo’n joker trouwens. Dus wat doe je, je legt dat op de tafel van ‘Europa’. Daar passeert het doorgaans vlotter. Op landsniveau wordt de dekmantel en het excuus, dat ‘Europa dit wil’. En de cirkel is rond. Zo eenvoudig is dat.
Let wel, ik sta volledig achter samenwerking en solidariteit, maar hier is men - althans volgens mij - al lang de pedalen kwijt. De politieke elite die hier beslist, is al lang het contact met elke realiteit verloren. Zij zetelen zogenaamd als afgevaardigde van ons, maar het is een open deur intrappen als ik zeg, dat de meesten er gewoon instappen uit persoonlijk opportunisme.
Zoals Paul de Hert zegt in zijn interview bij Steven Arrazola de Oñate bij Compleetdenkers, moet Europa de hoeder zijn van onze Europese burgerrechten. Maar dat Europa laat massaal steken vallen. Op die manier wordt er boven de hoofden beslist, zonder democratisch verloop.
In een artikel van Wynia’s week (3/5/23) lees ik iets gelijkaardigs. In dit geval over Nederland, maar ik denk dat het bij uitbreiding wel opgaat voor heel Europa:“Terwijl in die Haagse luchtbel de plannen voor Nederland worden gemaakt zonder dat burgers – en ook de meeste volksvertegenwoordigers – daar ook maar enig idee van hebben, zijn er bevoorrechte belangengroepen die juist wel toegang hebben tot de formatiebesprekingen. Dat kan zowel over ‘rechtse’ belangen gaan – grote bedrijven – als ‘linkse’ belangen: pressiegroepen voor natuur, klimaat, milieu, slavernij, ontwikkelingshulp, ‘gender’, asielzoekers en vakbonden.”
Hetzelfde zie je duidelijk in het klimaatverhaal, maar hier met nog extra paraplu’s: Europa volgt de Verenigde Naties en die volgen (volgzame) wetenschappers. Daar mag niet over gedebatteerd worden, zelfs niet over nagedacht, dus dat alles passeert zonder meer.
En zo kwam de Europese Commissie in februari ’23 met aangepaste doelstellingen voor de energietransitie. Het plan ‘REPowerEU’ genaamd. Wees op je hoede als ze beginnen goochelen met exotische benamingen, of acroniemen. Dat plan ‘REPowerEU’ moet de invoering en de groei van ‘hernieuwbare energie’ bespoedigen, o.a. door het plaatsen van zonnepanelen te VERPLICHTEN op daken van nieuwe gebouwen of ze te VERPLICHTEN bij grote verbruikers. Gedaan met voorstellen en vragen. “We zijn waar WIJ WILLEN.”
Dus u voelt het, steeds meer de duimschroeven aanhalen, steeds meer verplichtingen en regels. En de burger staat erbij en kijkt ernaar. En hij kan alleen constateren dat alles wat met energietransitie te maken heeft, ontzettend duur is, zonder subsidies niet eens van de grond zou komen, en alleen maar rendeert voor de grote vissen en zij die het op de markt brengen. En wie betaalt?
En dan hebben we het nog niet eens over de enorm grote geopolitieke risico’s en het feit dat men gewoonweg de rode loper uitrolt voor China. Hoe idioot kan je zijn?
————
Laat ons nu eens kijken of zonnepanelen wel wérken, want stel je voor…
Word maar alvast wakker… Het werkt niet !
Voor de momenten waarop er geen zon en wind is moet je een reservesysteem in de running hebben. En als je teveel energie op het net pompt gaat dit exploderen. Je zou dus moeten kunnen uitwijken naar batterijen, maar die bestaan nog niet en dit is onbetaalbaar.
Zonne-energie is een bijzonder onstabiele manier van energie winnen. Net zoals windmolens, leveren ze de energie immers niet op vraag. Dat maakt dat er de ene keer een teveel aan elektriciteit is, en de andere keer helemaal niets. Wanneer er geen zon is en geen wind spreekt men - sinds 2017 - van ‘dunkelflaute’. Dit is een samenvoeging van de Duitse woorden ‘Dunkelheit’ en ‘Flaute’. Zal u vast nog tegenkomen.
Zon en wind leveren hun stroom immers alleen, wanneer het hén bevalt, en dat komt niet noodzakelijk overeen met het moment waarop wij elektriciteit nodig hebben.
Om die momenten - waarin weinig tot geen energie kan worden opgewekt - te overbruggen hebben we een parallel buffersysteem nodig.
Momenteel doet men daarvoor beroep op ‘altijd stand-by staande fossiele energiecentrales’. Zonder back-up door de bestaande, gasgestookte centrales zouden we regelmatig in het donker zitten. De rekening van dit 'dubbele systeem' wordt grotendeels door de huishoudens betaald. De Duitse prijzen voor elektriciteit zijn samen met die van België en Denemarken, ook hierdoor, de hoogste in Europa.
Dit dus voor de momenten waarop ik stroom tekort heb. Maar wat gebeurt er als ik er te veel heb, de momenten waarop er teveel elektriciteit wordt geproduceerd? In dat geval gaan we, zoals Prof. Berkhout zegt, ons stroomnet opblazen en dat betekent dat we van black-out naar black-out zullen gaan. Hij zegt daarover: “Het stroomnet heeft de volgende principiële eigenschap: wat er in komt, moet er ook uit. We kunnen geen grote hoeveelheden energie opslaan. En wat we willen doen is, dat we dat net gaan voeden met zonnepanelen en windturbines, en daar hebben we geen enkele controle over.” Deze zogenaamde ‘wiebelstroom’, sterk fluctuerende stroom, moet constant afgevlakt worden en dat betekent een enorme belasting van het elektriciteitsnet. Dit kan slechts goed gaan tot een zeker percentage. Daarboven zijn ook hier langdurige black-outs onvermijdelijk.
Doordat die efficiënte vormen van opslag bovendien nog moeten uitgevonden worden, komen we dus wel in een lastig parket.
Kan men hier nog spreken van een beleid? Want wie start in godsnaam een systeem op, waarvan nog niet alle elementen voorhanden zijn? Totaal waanzinnig vond ik, wat dat betreft, de uitspraak van Johan Van Overtveldt, die in dit dossier zijn akkoord had gegeven, en in een visionaire bui de oplossing zag in “…technologieën waarvan u en ik momenteel nog geen weet hebben dat ze bestaan.”
Wie haalt nu zo’n onzin in zijn hoofd, en is dan nog niet eens verlegen om dit in het openbaar te verkopen?
Opslag op netschaal, op de schaal die nodig is om fossiele brandstoffen te vervangen door wind en zon, is onmogelijk duur. Zelfs uitgaande van fantastische prijsverlagingen, toont analyse aan, dat de kosten van de vereiste accu-opslag nog steeds bijna gelijk zijn aan het jaarlijkse Amerikaanse BBP van $ 23 biljoen. De waarschijnlijke kosten zouden vele malen het BBP bedragen. Je kan dit lezen in dit pas gepubliceerde rapport:
Ing. Ken Gregory analyseerde, voor een aantal recente jaren, van uur tot uur, de elektriciteit die met fossiele brandstoffen werd geproduceerd. Vervolgens berekende hij wat er aan opslag nodig zou zijn geweest, om dezelfde energie op te wekken met wind- en zonne-energie. Op die manier kwam hij aan een vereiste opslag van 250 miljoen MWh. Accu’s op netschaal kosten tegenwoordig ongeveer $ 700.000 per MWh. Voor 250 miljoen MWh krijgen we een astronomische totale kostprijs van 175 biljoen dollar, alleen al om de huidige elektriciteitsbehoefte op basis van fossiele brandstoffen te vervangen door wind en zon. $ 175 000 000 000 000. Als dit de technologie is waarvan we nog geen weet hebben dat ze bestaat, dan staan we er goed voor. Maar er is meer.
Bij elke grote bosbrand, zoals die in Californië, hoor je maar één verklaring: klimaatverandering. Nu weet ik ook, dat je moeilijk kan ontkennen, dat de kwetsbaarheid van een bos stijgt tijdens een hittegolf. Maar, zoals ik in het artikel over (natuur)rampen zal aantonen, speelt ook bosbeheer een uiterst belangrijke rol. En dan heb ik het nog niet eens over moedwillige brandstichting, zoals we ook in Europa elke zomer opnieuw zien.
Maar in een onverwachte hoek is er nog een factor, waar men niet over spreekt: het gebruik van ‘hernieuwbare energie’. ‘Het stroomnet’ opblazen, zoals Prof. Berkhout het hierboven noemt, is minder onwaarschijnlijk dan u denkt. De snelheid waarmee we nu willen elektrificeren ligt gewoonweg veel te hoog.
Bij elke hittegolf in Californië, waar massaal is ingezet op zonnecellen en windmolens, dreigt het elektriciteitsnet te bezwijken wanneer de zon schijnt. De stroom kan niet worden opgeslagen en de elektriciteitskabels begeven het. Enorme bosbranden zijn het gevolg. Een gevolg van opwarming, stellen de alarmisten. Klopt, maar je kan ook zeggen: met gulle ondersteuning van de klimaatmaatregelen.
Luk Adang
Ter illustratie de thermische en elektrische vermogensvraag in het VK:
Meneer Adang, dank voor het goede artikel. Echter een paar belangrijke zaken missen: in werkelijkheid is de illusie namelijk nog groter.
1: De getoonde elektrische vermogensgrafiek is afkomstig van agora-energiewende en dit is een geweldige bron voor historische data voor de vraag en productie van elektrisch vermogen in Duitsland. Agorameter laat echter ook zien dat zelfs na 30 jaar Energiewende er op nationaal niveau nog nooit een moment (of misschien een paar uur rond Kerst) een moment is geweest dat het geproduceerde elektrische vermogen door zon en wind groter was dan de vraag naar elektrisch vermogen. Conclusie: er is dus helemaal geen elektriciteit om op te slaan.
Overigens dat netten overbelast raken door het aanbod aan elektrisch vermogen van zonnepanelen…
Een duidelijk en goed verhaal, hetgeen natuurlijk Miet past bij onze klimaloten met paus timmermans aan het roer. Ovrr .30 jaar vraagt men zich alweer af, hoe heeft het zo ver kunnen komen, de propaganda van de “Schwabjugend” maakt het mogelijk icm de betaalde klimaatterroristen, die over de rug van de burgers, schatrijk zijn geworden. de wereld gaat wel onder, maar niet door co2 of stikstof, maar door gerichte propaganda, icm incapabele meeverdieners.
Windturbines hebben invloed op het klimaat. Zij vermengen luchtlagen waardoor het minder op land regent. Ook dat wordt een wereldwijde oorzaak van bosbranden